Gogoaren baitan
Neu naiz bai, berbetan datorkizuna, Neu, gure berri ematen! Neuri dagokidala, berarengandik hartu dut mandatua. Ahotik darizkidan arren amarenak ditun hitzak, Jainkosaren jarioa dakart, ahal dudana hastapenetik kontatzeko.
Azken
8.048 belaunalditan, garenik ez sinistera gonbidatu dute gizateria,
ez garenik ordea ez dira sekula esatera ausartu, are gehiago, behar
gaituztenean uxatu, uxatzen eta uxatuko gaituzte.
Erabiltzen
gaituzte bai; baten bat bistatik kentzeko, komeni dena sineskor zein
fidagaitzen buruan sartzeko, edo agian zerbait saltzeko. Joan garela
diote, galdu ginela. Laino argitsu batek uxatu gintuela, San Juan
gauean jaiotako zekor parea uztartu eta urrezko hagindun intilarekin
erreka haritu zuten. Arma fabrikekin batera desagertu ginela diote,
errogatibak eta abar, erasoa erasoaren gainean. Nola ez desagertu?
Ostendu, leku ilun eta sarrienean, baina ez gara sekula joan, gorde
bai abagune hobe baten zain.
Nola
heldu gara hona?
Lehenengotan
iluna zen, dena bere baitan bildua, estu eta tinko. Baina kalipua
hain zen neurriz gaineko gotorra, zeren ez zen bere kautan kabitzen,
orduan, bide beltzari, biltzeari alegia utzi eta norabidea aldatu
zuen, zabaltzeari ekin zion. Hain bortizki ordea, kemenak kontrol
gabetu eta eztanda erraldoia eragin zuen. Hala hasi genuen bidaia.
Harik eta izar bati lotuak gelditu ginen arte, amaierarik izango duen
edo ez, ez dakigun gurpil gupida gabean biraka.
Bat-patean,
jaurtitako indarrak eragindako abiadari esker urtu ginen, halaxe lotu
gintzaizkion Ekiaren orbitari. Asko kosta zitzaigun zirimola
hartatik ateratzea, pazientzia kontua alegia. Epeltzen joan ginen
ordea Eguzkiaren betzuloan kateatu gintuenez geroztik. Gure bidaiak
aurrera darraien arren, lasaiago gabiltza, sistemak garamatza eta
geure baitako lanetan ari gara ordutik. Sortzen, sendotzen,
baldintzak egokitzen, izan gaitezen.
Gogoaren
baitakoak gara eta asko falta da oraindik izakiren baten buruan lehen
gogoeta ager dadin, beraz, ez naiz, ez gara oraindik, baina izana
eraikitzen ari da, izendatzen gaituztenean ordea, izango gara.
Galderak, zalantzak, beldurrak bata bestearen atzetik sortu eta
amilduko dira, orduantxe iza, giza bilakatzean agertuko gara giza
seme alaben kontsolagarri.
Bidea
ordea luzeegia, lehen-aroan oraindik isurkariak, gasak eta harriak
zurrunbiloan dira, bero gehiegi neure gusturako. Hotzak datoz gero,
hobeto, baina ez ginen izoztuta akabatzeko jaio. Uretan bai uretan
sor daiteke izakia, eta uretan ez dena omen da lehorrean.
Lehorreratzen de lehen izakiarekin hasiko dut kontakizunen segida.
